Gabriel zorgt voor zijn vrouw

Wanneer en hoe ontdekte je dat je een mantelzorger bent?

Gabriel: "Ik kwam dit tijdens de coronaperiode te weten via de mutualiteit. ‘Weet je dat jij mantelzorger bent?’, vroegen ze. Ik had toen nog nooit van mantelzorg gehoord, maar ik was blij om op die manier erkend te worden voor wat ik doe. Zo heb ik ook ontdekt dat we recht hebben op een mantelzorgpremie. Ik zeg nu zelf trots dat ik mantelzorger ben, en spreek andere mensen er ook op aan om hen ervan bewust te maken dat er zaken zijn waar ze recht op kunnen hebben."

Hoe ervaar je het om mantelzorger zijn? Wat zijn de positieve kanten? En wat de negatieve?

Gabriel: "Het mooie aan de mantelzorg is dat we samen zijn. Mijn vrouw en ik zijn er nog voor elkaar en willen ook zo lang mogelijk samen blijven. Ik kan Anne-Marie helpen, en zij aanvaardt van mij ook hulp die ze van anderen niet zo gemakkelijk zou aanvaarden.

De negatieve kant vind ik vooral de ziekte zelf en de beperkingen die het ons oplegt. De zorg is voor mij soms ook te veel. Er zijn dagen waarop ik erdoor zit. Ik zie ook aan mijn vrouw dat zij ervan afziet dat ik alles moet doen. Ze zou liever hulp bieden, maar dat lukt niet."

Ervaar je soms noden waar mensen rondom je zich niet van bewust zijn?

Gabriel: "Veel kennissen en vrienden weten wel dat ik zorg voor mijn vrouw, maar ze begrijpen de situatie niet echt. Ik heb het er moeilijk mee dat mensen snel klagen over hun eigen geneesbare kwaaltjes, terwijl ze niet beseffen hoeveel mogelijkheden ze nog hebben. Mogelijkheden die wij niet meer hebben omdat we beperkt zijn tot de rolstoel.

Mij doet het vooral goed om met andere mantelzorgers te spreken. Zo hebben we via de mantelzorgvereniging vrienden gemaakt die ook mantelzorger zijn. Een goed gesprek met elkaar heeft veel deugd gedaan. Je zit in een gelijkaardige situatie en kan er daardoor goed over praten."

Wat kunnen mensen doen om jou als mantelzorger te ondersteunen?

Gabriel: "Het zou me goed doen als mensen wat vaker zouden vragen hoe het met ons gaat. Zelf ben ik als mantelzorger ook meer geneigd om in te springen bij andere mantelzorgers, omdat ik weet wat het is.

Ik heb het anderzijds zelf moeilijk om de zorg af te staan. Zolang ik het kan doen, doe ik het liever zelf. Maar op onze buren kunnen we altijd rekenen. Ik moet nog maar een belletje geven en ze staan hier onmiddellijk, bijvoorbeeld om te helpen bij vervoer of om iets voor ons te halen. Ze maken bij wijze van spreken ruzie om iets voor ons te mogen doen. Ook de kinderen staan altijd klaar voor ons en vragen geregeld of ze kunnen helpen."

Krijg je als mantelzorger ook ondersteuning van zorgprofessionals of hulpverleners?

Gabriel: "De zorg is er voortdurend, dag en nacht. Maar er is al veel verbeterd na een goed gesprek met de huisarts. Er met iemand over kunnen praten, je hart kunnen luchten, maakt al een groot verschil. Mijn huisarts is mijn voornaamste contactpersoon. Hij kent ons door en door.

De neuroloog vroeg onlangs: ‘En Gabriel, lukt het nog voor jou, de zorg voor je vrouw?’. Ik krijg dan het gevoel dat ik als mantelzorger aanvaard ben, en dat de dokter begrijpt hoe de situatie in elkaar zit. Dat hij ermee bezig is. Maar het gebeurt helaas niet vaak, dat ik die vraag hoor van een arts."